Flisacki Szlak

Odcinek współczesnego Bulwaru Filadelfijskiego między Bramą św. Ducha a Bramą Żeglarską stanowił
w przeszłości centralną część toruńskiego portu handlowego.

Toruń już od XIII wieku dysponował nadwiślańskim portem. Według niektórych opinii miały z niego
korzystać nawet pełnomorskie hanzeatyckie kogi, ale w rzeczywistości portowa infrastruktura
przygotowana była do obsługi rzecznych statków – przede wszystkim szkut i galarów. Przy specjalnie
umocnionym nabrzeżu najpóźniej w XVII wieku zbudowano nawet murowany żuraw, czyli wysoki
dźwig portowy. Funkcjonował on aż do pierwszej połowy XIX stulecia jako urządzenie służące do
stawiania masztów oraz przeładowywania towarów. Na terenach położonych między murami
miejskimi a brzegiem rzeki znajdowało się wiele magazynów i karczem, do których chętnie zaglądali
flisacy i sternicy wiślanych jednostek. Z hałasem i zgiełkiem portowego życia kontrastował
zbudowany w tym rejonie klasztor benedyktynek z kościołem św. Ducha, rozebrany w 1656 roku.
Nadwiślański port pełnił bardzo ważną rolę w XIX stuleciu, gdy Toruń stał się miastem
nadgranicznym. Na nabrzeże poprowadzono w 1888 roku tory kolejowe, rozbudowywano też inne
elementy portowej infrastruktury, w tym położone dalej na zachód dwa nowe porty – Zimowy i
Drzewny. Z czasem pojawiły się w Toruniu również statki regularnych linii pasażerskich przewożących
pasażerów do Warszawy i Gdańska. Na skutek przemian gospodarczych i decyzji politycznych toruński
port handlowy przestał istnieć w latach 60. XX wieku.