Flisacki Szlak

Ceglana warownia zbudowana przez rycerzy Zakonu krzyżackiego była w średniowieczu ważnym
punktem nadwiślańskiego krajobrazu Torunia.

Zamek, będący siedzibą konwentu braci zakonnych i komtura, założono w połowie XIII wieku na

dużym, wysuniętym ku Wiśle wzniesieniu, które już na długo przed przybyciem krzyżaków
użytkowane było jako fort strzegący pobliskiej przeprawy promowej. Tę samą funkcję – obok wielu
innych – pełniła również krzyżacka warownia. Jej wysokie mury i górująca nad nimi wieża były do
połowy XV wieku pierwszymi budowlami, które dostrzegali flisacy płynący z biegiem Wisły przez Toruń.

Krzyżacy wykorzystywali położenie zamku i jego wysoką wieżę do obserwowania ruchu statków na

rzece, a w swoim skarbcu gromadzili opłaty pobierane od kupców i wędrowców pokonujących Wisłę
promem. Sami czerpali też dochody z udziału w wiślanym handlu. W zamkowych pomieszczeniach,

zwłaszcza na gospodarczym przedzamczu, mieściły się spichlerze i magazyny, a przechowywane w

nich towary i surowce były często transportowane Wisłą przez wynajmowanych w tym celu flisaków.
Wszystko to skończyło się w 1454 roku, gdy zamek został zdobyty a następnie zniszczony przez
mieszczan toruńskich w ramach antykrzyżackiego powstania, które dało początek słynnej wojnie
trzynastoletniej między Polską a Zakonem krzyżackim.